Dyskursy erotyczne. Z zagadnień prozy polskiej po 1989 roku

Celem pracy jest zaprezentowanie perspektywy ekokrytycznej i wprowadzenie jej do polskiego literaturoznawstwa na przykładach polskich i zagranicznych literatury nowoczesnej. Dzięki zwróceniu uwagi na potencjał literacki i intelektualny 2 połowy XIX wieku, okazuje się, że w tym okresie w Polsce mamy do czynienia z narodzinami nowowczesnego realizmu ekologicznego, dzięki m.in twórczości Dygasińskiego. Istotną figurą umocowania wyobraźni estetycznej ekokrytyki okazuje się zwierzę i narracje, które uwzględniają "zwierzęcy punkt widzenia". Tym sposobem w znaczenie ekokrytyczne wpisują się już teksty Sienkiewicza, Prusa czy Konopnickiej. Od Reymonta poprzez Gombrowicza do Leśmiana następuje otwarcie modernizmu na ekokrytyczną interpretację, by móc poszukać ich kontynuacji w literaturze współczesnej, przede wszystkim u Olgi Tokarczuk.

"Praca Doktorantki dzięki przyjętej nowej perspektywie badawczej oryginalnie pokazuje proces kształtowania się wizerunku Mickiewicza w tekstach biograficznych i wspomnieniowych. Wnosi wiele inspiracji do dalszych poszukiwań, zachęca do naukowej dyskusji, na którą w recenzji nie ma już miejsca". (Z recenzji prof. Marty Zielińskiej)