Świadomość zwrócona przeciwko sobie samej. Niszczące doświadczenie Auschwitz w twórczości Imre Kertésza

Jądrem tej refleksji jest postulat rekonstrukcji w nowych językach i nowych pojęciach odwiecznych humanistycznych wartości - nieodwołalnie zaburzonych przez zbrodnicze Wydarzenie Zagłady. Powieściowe, eseistyczne i diarystyczne pisarstwo węgierskiego pisarza koncentruje się wokół wieloaspektowego i wielowymiarowego zagadnienia poobozowej egzystencjalnej negatywności, przejawiającej się w różnych stanach i sytuacjach przeżywanych przez wykreowane postaci byłych więźniów obozów. Kertész konfrontuje bohaterów swoich obozowych powieści"z mrocznym widmem pamięci o granicznym doświadczeniu Auschwitz, wskazując istnienie odruchowego przeciwinstynktu" [ellenösztön], wyrażającego się w dramatycznych próbach samowykluczania się z życia, na skutek zupełnego z(a)burzenia sensu istnienia oraz w skrajnie radykalnych samobójczych gestach zaprzeczenia samemu sobie.