HISTORIA ZWIĄZKU PISARZY POLSKICH NA OBCZYŹNIE
W momencie zakończenia drugiej wojny światowej poza terenem polskim znalazło się kilkudziesięciu pisarzy, wielu z nich o pokaźnym dorobku literackim. W momencie cofnięcia uznania rządowi polskiemu stanęli oni przed dylematem podobnym do tego, z jakim musieli się zmierzyć żołnierze: pozostać na Zachodzie, czy też wrócić do Polski, rządzonej przez komunistów. Jesienią 1945 roku zarząd Międzynarodowego PEN‑Clubu cofnął uznanie polskiemu oddziałowi tej organizacji, działającemu w latach wojennych w Londynie. Pomimo zaproponowanej polskim pisarzom możliwości wstąpienia do angielskiego PEN‑Clubu, odczuwali oni potrzebę utworzenia niezależnej organizacji, skupiającej ludzi pióra o ustalonej renomie, a także młodych pisarzy, szczególnie poetów.
Na jesieni 1945 roku z inicjatywy Stanisława Strońskiego, ministra informacji w rządzie RP w Londynie powstał Komitet Organizacyjny, do którego – obok Strońskiego -weszli: Stanisław Baliński, Antoni Bogusławski, Stefan Gacki, Józef Kisielewski, Tymon Terlecki, Stefania Zahorska. Jego zawiązanie poprzedziły rozmowy z pisarzami z Nowego Jorku, których reprezentował Kazimierz Wierzyński. Najpierw powołano do życia Stowarzyszenie Pisarzy Polskich.
W czerwcu 1946 roku podczas zebrania w Sztokholmie Międzynarodowy PEN-Club uznał oddział tej organizacji w Warszawie. Polski oddział w Londynie został rozwiązany 1 sierpnia 1946 roku, a w dwa tygodnie później na zebraniu założycielskim powstał Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie. O wyborze Londynu na siedzibę Związku zdecydowały względy geograficzne i polityczne. To tutaj mieściły się nadal władze RP na uchodźstwie i mieszkały setki tysięcy Polaków. Bliżej też było do innych państw Europy, gdzie wciąż przebywali Polacy, w tym pisarze.