Pedagogika serca. Wychowanie emocjonalne w XXI wieku. Wydanie 2 uzupełnione i rozszerzone

Marek Michalak Przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia im. Janusza Korczaka, Rzecznik Praw Dziecka (2008-2018), fragment tekstu z książki:

Studiowaliśmy Jej Pedagogikę serca, podziwialiśmy Jej niezłomność w walce o prawa najmłodszych. Nazywaliśmy Ją Korczakiem w spódnicy. Lubiła to. Założyła wiele organizacji, m.in. Korespondencyjny Klub Czytelników, Komitet Ochrony Praw Dziecka i Partię Dziecka czy Fundację Dziecko. Była posłem, senatorem. Nie była jednak zwykłym politykiem – była politykiem dziecięcych serc. Nie mogła być zwykłą, bo była niezwykła. (…) O sprawy dzieci walczyła jak lwica. Na wniosek dzieci została pięćset osiemdziesiątym ósmym Kawalerem Orderu Uśmiechu, odznaczenie odebrała w Sali Kolumnowej Sejmu RP. Wzruszona mówiła wówczas: To dla mnie ważniejsze niż Nobel. Tu nie ma polityki, tu jest serce..

Ze słowa wstępnego prof. Bogusława Śliwerskiego:

Łączy Ona w sobie niezwykle rzadko pojawiające się w dziejach naszej nauki i praktyki wychowawczej m.in. cnoty mądrości, pokory, godności, altruizmu, służby, miłości, perfekcjonizmu itp., na urzeczywistnianie których brakuje czasem sił, a może i odwagi czy determinacji.(…) Marię Łopatkową traktuję jako patronkę nowego pokolenia polskiego pajdocentryzmu. (…) Chyba wciąż pokutuje w naszych pokoleniach przeświadczenie, że jak ktoś mówi z sercem, wyraża określone myśli także swoimi uczuciami, to zapewne ma jakiś ukryty cel, a być może nawet chce nas do czegoś zmusić lub przekonać. Tymczasem Łopatkowa zawsze taką była, jest i pozostanie wśród nas, bo emocjonalność jest wyrazem szczerości Jej odczuć i autentyczności działania oraz przeżywania świata humanum. (…) Bogactwo życia wewnętrznego osoby warunkuje jej podmiotowość, zdolność do zaświadczania bycia indywiduum, pełnię własnego bytu, a tym samym wyrażania niezależności od otoczenia zewnętrznego, w tym wolność od „świeckiej skazy”. W tym podejściu kryje się głębia słowiańskiej duszy „człowieka sercowego”. Trzeba umieć wychowywać młode pokolenia do poznawania swojej indywidualnej natury, bycia sobą, a zarazem stawania się pożytecznym dla siebie i dla innych, do samoograniczania w imię wolności. Rolą pedagogiki serca jest zobowiązanie wychowawców do koncentracji w swoich oddziaływaniach na centrum życia emocjonalnego wychowanków. (…) Z treści zawartych w tomie opracowań i adresów wynika podziękowanie dla Marii Łopatkowej oraz wyraz naszego zobowiązania do kontynuowania idei homo amans jako tej, która ma przecież wymiar globalny, ale dla jej zakorzenienia się w XXI w., by stał się on rzeczywistym Stuleciem Dziecka, wymaga lokalnych rozwiązań i zaangażowania każdego z nas. Pamiętajmy o przesłaniu Marii Łopatkowej – Kocham, więc jestem.