Prezentowany numer „Sztuki Edycji”, noszący podtytuł Egodokumenty, stanowi kontynuację numeru poprzedniego – „Poza historią literatury: nieznane archiwalia, inedita, problemy recepcji”, w którym koncentrowaliśmy się na problematyce związanej z mniej lub całkowicie nieznanymi źródłami oraz zapoznanymi tekstami. Podział na dwa bliskie sobie tematycznie numery wynikł ze względów praktycznych: zaproponowana problematyka znalazła tak żywy oddźwięk u Autorów, że nie sposób było pomieścić wszystkich artykułów w jednym, nawet obszernym numerze. O czym to świadczy? Nie tyle nawet, że temat stał się modny, ile o jego podstawowym, „podręcznym” charakterze. Każdy bowiem, kto para się edytorską teorią lub praktyką, na jakimś etapie pracy natrafia na nieodkryte archiwalia bądź dzieła nieznane, nieukończone, niekanoniczne, inedita, wreszcie – egodokumenty.

Numer poświęcony został pisarstwu antologizującemu od starożytnych początków po współczesne realizacje. Zamieszczone w nim artykuły pokazują antologizowanie jako podstawową praktykę filologiczną, która pozostaje w ścisłej relacji ze strategiami historycznoliterackimi oraz zagadnieniami metodologicznymi dynamicznie przeobrażającego się literaturoznawstwa.

Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu zaprasza do lektury nowego tomu z serii Zygmunt Krasiński pod redakcją Agnieszki Markuszewskiej i Mirosława Strzyżewskiego.

Zebrane prace poświęcone siedmiu różnym poetom łączy potraktowany tematycznie motyw domu. Dla Zbigniewa Herberta utraconym domem jest Lwów, o którym poeta stara się zapomnieć. Arkadyjską przestrzeń dzieciństwa zastępuje kreacją sakralizowanej babci, która uczyła go wrażliwości na wszechświat. Inaczej swój dom wspomina wilnianin Romuald Mieczkowski: w jego twórczości z obrazem Wilna kojarzą się domy dziadków z okresu dzieciństwa (na terenie obecnie zburzonych dzielnic), sady oraz drzewa, którym serdeczna pamięć dopisuje serce. (ze Streszczenia)

„Spisałem tutaj opowieść o dawnych dziejach naszej literatury. Napisałem ją dla tych, którzy o literaturze się uczą, albo raczej dla tych, którzy chcą się czegoś o niej nauczyć. Do wszystkich, którzy tę moją książkę wezmą do ręki – tych, którzy się uczą i którzy – jak ja – uczą innych – zwracam się wprost, jak niegdyś zwracali się do swych adresatów pisarze starożytni, a także ich renesansowi naśladowcy. Używam zaimka «Ty».