Od czasu głośnej Przemiany Butora teoria narracji usiłuje, ze zmienną intensywnością, skonceptualizować zjawisko narracji drugoosobowej. Uznawana jest ona zazwyczaj za formę eksperymentalną, nienaturalną, efemeryczną; nie doczekała się dotąd stałego miejsca w typologiach narratologicznych na prawach równych narracji w pierwszej i trzeciej osobie.

Serdecznie zapraszamy do lektury nowego numeru pt. Zaniedbane tropy. Zawiera on artykuły poświęcone tym figurom retorycznym, które nie doczekały się do tej pory należytych badań, a których opis często ogranicza się do mniej lub bardziej rozbudowanych informacji w podręcznikach. Z kolei w dziale Pożytki filologiczne dominuje Karol Irzykowski. W 150. rocznicę urodzin wielkiego krytyka przybliżamy jego działalność międzywojenną.

Najnowszy numer „Sztuki Edycji” poświęcony jest praktykom edycji cyfrowych. Powstał pod redakcją Bartłomieja Szleszyńskiego, Konrada Nicińskiego, Agnieszki Szulińskiej, Anny Mędrzeckiej-Stefańskiej oraz Kajetana Mojsaka, członkiń i członków zespołu Nowej Panoramy Literatury Polskiej.

Polsko-ukraińska antologia "Kto wam pozwolił tak pięknie żyć" ukazała się pod redakcją Dawida Junga i Łucji Dudzińskiej w serii Biblioteka Przekładów z Literatury Europejskiej, prowadzonej i wydawanej przez "Zeszyty Poetyckie" oraz Stowarzyszenie Pisarzy Polskich w Poznaniu.

Obecność, skala i społeczny odbiór różnego typu konkursów (literackich, naukowych oraz artystycznych) to szczególne zjawisko życia literackiego i kulturalnego na ziemiach polskich w drugiej połowie XIX wieku, które jednak – mimo jego wagi w kształtowaniu obrazu kultury epoki – nigdy nie stało się przedmiotem głębszej refleksji badawczej.

Lektura książki Mikołaja Sokołowskiego poświęconej postaci Władysława Mickiewicza, pierworodnego syna Wieszcza, jest doświadczeniem niezwykłym. Przede wszystkim dlatego, że realizuje nowy typ humanistycznej refleksji obejmującej życie literackie sensu largo: więc dzieł literackich, korespondencji, kontaktów i interakcji międzyludzkich, idei i obsesji, jakie podzielali, wartości i tęsknot. Paris, Ladis, Paradis jest więc – zgodnie z drugą częścią tytułu – biografią polityczną Władysława Mickiewicza, ale jest też, nawet dopowiedziałbym, że bardziej, fascynującą narracją poświęconą życiu intelektualnemu, religijnemu, społecznemu drugiej połowy XIX wieku i pierwszej ćwierci wieku XX. Trudno w jednym akapicie ująć, w jakich kierunkach, perspektywach metodologicznych i na jakich obszarach książka o „Jego synu” jest wybitnym osiągnięciem naukowym, dziełem nowatorskim i odkrywczym. Wymienić by trzeba poza warstwą historycznoliteracką takie obszary jak hermeneutyka egzystencjalna, poetyka kompleksu, „lęk przed wpływem”, wreszcie socjologia literatury, historia idei, ukazanie przypadku szczególnego close reading. A i takie wyliczenie nie obejmuje wszystkich obecnych tu zagadnień. (Z recenzji prof. Andrzeja Fabianowskiego)