Ciało i ubiór człowieka w literaturze polskiego oświecenia

W rozprawie poruszone zostały kwestie poszukiwania „autentyczności” i „naturalności” człowieka, przekraczania granic tożsamości i zacierania granic kulturowych płci w świecie maski, maskarady i oświeceniowych balów. Konstrukcja pracy w wielu aspektach obejmowała  opozycje: ciała nagiego a ubranego, ciała przeciwnych płci, młodości i wieku dojrzałego, obyczajowości środowisk miejskich i wiejskich, wolności i jej ograniczenia, sztuczności – naturalności, autentyczności – konwencjonalności, racjonalności – emocjonalności oraz równości i odmienności. Materiał egzemplifikacyjny dla rozważań zawartych w tej rozprawie stanowiły teksty literackie, w których znaczącym motywem stało się ciało i ubiór człowieka, w tym: pamiętniki            (J. Kitowicza, J. U. Niemcewicza, K. Koźmiana ) listy (m.in. Stanisława Augusta Poniatowskiego, H. Kołłątaja), wspomnienia (I. Czartoryskiej,       H. A. Massalskiej), utwory liryczne (między innymi F. Karpiński, F. D. Kniaźnin, J. Szymanowski, J. Ancuta, I. Marewicz), powieści edukacyjne (I. Krasickiego, M. D. Krajewskiego), powieści sentymentalne, utwory dramatyczne, traktaty filozoficzne i pedagogiczne. Utwory literackie polskich autorów zostały ukazane w perspektywie europejskiej twórczości literackiej. Obiektem badań były źródła pisane: hagiograficzne (żywoty świętych), normatywne (akta, dokumenty, inwentarze), epistolarne, biograficzne oraz źródła niepisane, w tym kolekcje muzealne strojów polskich z przełomu osiemnastego i dziewiętnastego wieku, ekspozycje biżuterii oraz dzieła sztuki.