Sacrum kobiet w polskim opisie kulturowym

Literatura polska – zarówno ta dawna, jak i współczesna – stale powraca do motywu sacrum i duchowości. Wydawałoby się, że kwestia owa jest na tyle uniwersalna i głęboka, że problematyka literackiej reprezentacji płci to sprawa drugorzędne. A jednak to złudzenie, które czasami jest głęboko skryte pod kolejnymi warstwami normy, obyczaju czy języka. Okazuje się, że sacrum doświadczane i sacrum opisywane jest zależne od płci wyrażającego je podmiotu. Inaczej zatem swoje duchowe przeżycia wyrażają kobiety, inaczej mężczyźni…

Zamierzamy zająć się przede wszystkim wyrażaniem sacrum przez kobiety używające języka polskiego. To bardzo rozległa i długa tradycja, od średniowiecza związana z chrześcijaństwem, najczęściej w jego monastycznej formie. Chcemy jednak zająć się nie tylko tekstami mistyczek, ale również obrazami literackimi, figurami na wskroś fikcyjnymi, które powstawały i wciąż powstają w polskojęzycznej poezji, prozie i dramacie. Szczególnie interesują nas współczesne ekspresje kobiecego opisu sacrum, ponieważ z jednej strony rozwijają tradycję katolicką, z drugiej zaś wychylają się ku nurtom duchowości alternatywnej czy prywatnej. Choć podkreślamy perspektywę polską, dopuszczamy do wypowiedzi głosy badaczy ukazujących zjawiska zachodzące poza kręgiem polskojęzycznym.

Na konferencji pragniemy zgromadzić literaturoznawców z różnych ośrodków akademickich w Polsce – zarówno doświadczonych literaturoznawców, jak i młodych pracowników nauki – aby poruszyć problematykę, która nie ma podmiotu/przedmiotu badań stygmatyzować czy intelektualnie zawłaszczać, lecz wywołać możliwie wielostronny opis fenomenu.