Cnoty główne w dyskusjach publicznych

„Paul Valéry, niezwykle wrażliwy obserwator swoich czasów i dokonujących się przemian, pisał sto lat temu, że słowo „cnota” pojawia się jeszcze w kabaretach i w operetkach, gdzie jest uparcie ośmieszane, co oznaczało dla niego, że utraciło swoją podstawową wymowę etyczną i formacyjną. Autorka zaprezentowanej pracy dowodzi, że można na poważnie potraktować cnotę i zająć się analizą, w jaki sposób i w jakiej mierze należy ona do dzisiejszego języka i jak kształtuje się świadomość, która ją uwzględnia. Chodzi w tym przypadku o cnoty nazywane za starożytnymi „kardynalnymi”, czyli „głównymi”, ponieważ stanowią one filar życia etycznego ujmowanego zarówno w perspektywie indywidualnej, jak i społecznej. Okazuje się […], że o cnotach najpierw się mówi, a następnie – że mówi się rozmaicie, lepiej lub gorzej, nie zawsze zdając sobie sprawę z wagi zagadnienia. Można jednak wysnuć wniosek ogólny, że „dziedzictwo cnoty”, jak określił to zjawisko A. MacIntyre, jest rzeczywistością żywą oraz bardziej lub mniej wyraźnie występuje jakaś potrzeba ożywienia tego dziedzictwa.

W zakresie podjętej pracy Autorka na podstawie przeprowadzonych wnikliwych analiz współczesnych wypowiedzi na temat cnót kardynalnych potwierdza taki kierunek formowania się zjawiska kulturowego dotyczącego cnót w życiu społecznym. Czy poziom prowadzonej debaty i zakres uwzględniania cnót kardynalnych w życiu społecznym jest wystarczający? – na takie pytanie będzie musiał odpowiedzieć sobie Czytelnik. Autorka dyskretnie podpowiada, w jakim kierunku mogłaby pójść odpowiedź, ale jej nie narzuca. Jest to dużą zaletą przedstawionej rozprawy!”

(fragment recenzji ks. prof. dra hab. Janusza Królikowskiego)