Издательская новинка
Natan, syn Dawida (Sind Sie Jude?) Sztuka w pięciu obrazach z prologiem i epilogiem
Publikacja przywraca literaturze ostatni dramat Emila Zegadłowicz, powstały na kilka tygodni przed śmiercią pisarza. Jego tematem jest obraz losu Żydów w czasie II wojny światowej, a utwór stanowi próbę udokumentowania Zagłady z perspektywy świadka.
Niniejsza edycja pozwala na prześledzenie dziejów dramatu. Jego pierwsze wydanie przybiera kształt, jaki nadało mu zrekonstruowanie jego treści na podstawie odnalezionych rękopisów, korespondencji Zegadłowicza i osób mu bliskich oraz relacji świadków powstawania dzieła i pierwszych jego czytelników.
Информация
Смотреть также
Budzi się Łódź… Obrazy miasta w literaturze do 1939 roku. Antologia
Автор/Редактор: Katarzyna Badowska, Tomasz Dominik Cieślak, Piotr Michał Pietrych, Krystyna Barbara Pietrych, Krystyna Radziszewska
Antologia ukazuje zróżnicowany, dynamiczny obraz Łodzi i literatury o niej, w całej rozmaitości gatunkowej oraz estetycznej, począwszy od pierwszych tekstów z połowy XIX stulecia, kończąc na powstałych w przededniu wybuchu drugiej wojny światowej – wydarzenia, które nieodwracalnie zniszczyło to wieloetniczne i wielojęzykowe miasto.
Aplauz najzacniejszej damie. Studia i szkice z kręgu literatury i kultury dawnej
Автор/Редактор: Iwona Maciejewska, Agata Roćko
Zbiór studiów i szkiców powstały z potrzeby uczczenia jubileuszu siedemdziesięciolecia urodzin prof. dr hab. Krystyny Stasiewicz - badaczki literatury staropolskiej i oświeceniowej, która swe bogate życie zawodowe poświęciła zgłębianiu twórczego dorobku Pierwszej Rzeczypospolitej.
Romantyzm uniwersytecki. Kulturotwórcza rola ośrodków akademickich w pierwszej połowie XIX wieku
Автор/Редактор:
Kategoria: Filologia polska Autorzy: Elżbieta Dąbrowicz, Marcin Lul (red.) Rok wydania: 2019 Numer ISBN: 978-83-7431-600-2 Liczba stron: 344 Format: B5 Wydawnictwo UwB
Między mitem a kiczem. O prozie Brunona Schulza
Автор/Редактор: Michał Tadeusz Piętniewicz
Jaki charakter ma proza Brunona Schulza? To proste pytanie stało się przyczyną dociekań i udzielenia nieoczywistych odpowiedzi przez Michała Piętniewicza. Schulz niewątpliwie był jednym z największych pisarzy XX wieku, ale zdaniem badacza stawianie go na absolutny piedestał wydaje się po pierwsze bałwochwalcze, a po drugie nietrafione ze względu na pewną, narzucającą się od razu cechę jego pisarstwa: mianowicie jego osobność. Dlaczego twórczość Schulza mimo wszystko cieszy się dużą popularnością? Stoi za tym duchowe pokrewieństwo z dziełami Kafki? Mitologizacja? A może to zręcznie napisany kicz?