Издательская новинка
Przestrzeń „Oziminy” Wacława Berenta
Tytułowa przestrzeń Oziminy w książce odnosi się do trzech sposobów rozumienia spacjalności: warszawskiego kontekstu przestrzennego z czasów powieści, przestrzeni wykreowanej w dziele oraz przestrzeni kompozycji. Autorka dostrzega w schemacie powieści elementy założeń gatunkowych utworu muzycznego i wskazuje na znaczenie ewolucji tekstu publikowanego w kolejnych edycjach. Proponowane przez nią podejście opiera się na korzystaniu zarówno z tradycyjnych ujęć, jak i nowych propozycji badawczych, a także na połączeniu warsztatu edytora naukowego z pracami interpretatora.
Z recenzji prof. dr hab. Marii Olszewskiej:
„Aleksandra Wójtowicz podjęła się rzeczy ważnej i jednocześnie trudnej. Podstawą do analizy uczyniła powieść Wacława Berenta Ozimina. Nie oznacza to jednak, że swe rozważania zawęziła tyko do jednego tekstu pisarza. […] Wójtowicz wykorzystała nie tylko dobrą znajomość wszystkich powieści pisarza, ale także jego esejów, listów, mów, wstępów i przekładów jego autorstwa. Różne utwory Berenta przywoływane są ze względu na podejmowane zagadnienia. Autorka zwróciła uwagę także na fragmenty rękopisu Próchna i cyklu Róże. Interesował ją bowiem warsztat pisarza oraz znaczenie fizycznego kształtu jego dzieł. Praca nie ma więc charakteru przyczynkarskiego, tylko zbliża się do ujęć syntetycznych. Wnioski na temat zamysłu i strategii narracyjnych dotyczą właściwie całej twórczości Berenta, umieszczonej w szerszym kontekście modernizmu polskiego.[…]
Takie rzetelne, wiarygodne i syntetyczne opracowanie Oziminy wydaje się niezbędne w pracy dydaktycznej”.
Z recenzji dr hab. Hanny Ratusznej, prof. UMK:
„Twórczość autora Oziminy zajmuje ważne miejsce w dyskursie historycznoliterackim, jest źródłem wiedzy o technikach narracyjnych, horyzontach rozwoju „nowoczesnej literatury”. Analiza przestrzeni w powieści Berenta, próba ponownego odczytania utworu jest więc ważnym wyzwaniem badawczym. […] Autorka zastanawia się nad przyszłością badań humanistycznych (m.in. nad znaczeniem metod połączenia edytorstwa naukowego, geokrytyki i badań filologicznych). Słusznie wskazuje na znaczącą rolę interdyscyplinarnych badań literaturoznawczych oraz potrzebę redefiniowania istniejących rozpoznań. Praca jest interesującym przykładem realizacji przyjętych założeń, wykorzystania metod różnych dyscyplin naukowych. [....]
Zawarte w pracy rozstrzygnięcia stanowią cenny wkład w badania nad twórczością Berenta, są także ważne dla badań edytorskich i tekstologicznych”.
Aleksandra Wójtowicz – doktor nauk humanistycznych, pracuje w Instytucie Badań Literackich PAN. Autorka książek: Metamorfozy Pałacu Staszica (2017), Literaturoznawstwo architektoniczne. Wstępne rozpoznania (2019), współautorka książki Miejsca trudne – transdyscyplinarny model badań. O przestrzeni placu Piłsudskiego i placu Defilad (2019), przygotowanej pod jej kierunkiem naukowym. Redaktorka i współredaktorka naukowa siedmiu tomów zbiorowych oraz autorka około trzydziestu rozdziałów i artykułów. Zaproponowała pojęcie heterotopii afektywnej, poszerzającej typologię Foucaulta, oraz ścieżkę literaturoznawstwa architektonicznego, realizującego założenia humanistyki zaangażowanej.
Projekt okładki i stron tytułowych: Magdalena Błażków
Na okładce wykorzystano grafikę autorstwa Mariana Wawrzenieckiego, stanowiącą przerywnik przygotowany do pierwszego wydania Próchna Wacława Berenta z 1903 roku
Wydanie publikacji naukowej finansowane w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „Narodowy Program Rozwoju i Humanistyki” w latach 2016 – 2019, grant Literaturoznawstwo architektoniczne (The Architectural Literary Studies), IBL PAN, kierownik dr Aleksandra Wójtowicz, nr 0176/NPRH4/H2a/83/2016.
Содержание
W załączniku
Информация
Смотреть также
WACŁAW BOROWY - PO LATACH
Автор/Редактор: Tomasz Piotr Chachulski, Jerzy Snopek
Publikacja dotycząca jednego z najważniejszych polskich historyków literatury i krytyków literackich.
Leksykalno-stylistyczne zjawiska w Trylogii i Krzyżakach Henryka Sienkiewicza
Автор/Редактор: Leonarda Mariak
Tom studiów został poświęcony językowi Trylogii i Krzyżaków, czyli najważniejszym powieściom historycznym w dorobku pisarskim Sienkiewicza.
Diarystki: tekst i egzystencja
Автор/Редактор: Tatiana Adriana Czerska
Przedmiotem zamieszczonych w książce Tatiany Czerskiej szkiców jest obszar twórczości diarystycznej kobiet, tworzących w XX wieku.
Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego. T. 1: monografia; t. 1-2: antologia
Автор/Редактор: Danuta Małgorzata Ulicka
Praca zespołu pracowników Zakładu Poetyki, Teorii Literatury i Metodologii Badań Literackich ILP UW (z jednym wyjątkiem – prof. UJ, dr hab. Tomasza Bilczewskiego), finansowana z grantu NCN uzyskanego przez Danutę Ulicką w r. 2013, trwała 7 lat. Jej finalnym wymiernym efektem jest trzytomowa publikacja „Wiek teorii. Sto lat nowoczesnego literaturoznawstwa polskiego” – pierwsza w takiej skali w Polsce, w regionie środkowo- i wschodnioeuropejskim, a jak piszą koledzy zagraniczni – także w Europie zachodniej i USA –prezentacja historii badań literackich ukazanych na tle porównawczym, wszechstronnie skontekstualzowanych kulturowo, instytucjonalnie, politycznie i społecznie, ekonomicznie i biograficznie. Autorzy rozdziałów w monografii i antologii: Adela Kobelska, Joanna Jeziorska-Haładyj, Magdalena Szczypiorska-Chrzanowska, Przemysław Pietrzak, Tomasz Bilczewski, Michał Mrugalski, Artur Hellich.