Twórczość Tadeusza Różewicza w radiu. Studium przypadku

Monografia poświęcona jest twórczości Tadeusza Różewicza prezentowanej na antenie Polskiego Radia, z której najliczniejszą grupę stanowią sztuki dramatyczne, adaptowane na słuchowiska, takie jak: Akt przerywany, Białe małżeństwo,  Kartoteka,  Kartoteka rozrzucona,  Odejście Głodomora, Pogrzeb po polsku, Stara kobieta wysiaduje, Śmieszny staruszek, Świadkowie albo nasza mała stabilizacja, Wyszedł z domu. Oprócz tego w formie słuchowiska wyemitowano jednoaktówki Różewicza ujęte jako Teatr niekonsekwencji. Z równym powodzeniem sięgano po zbiory poezji, które stały się podstawą takich programów poetyckich, jak Radio w radiu, opartym na wyborze wierszy z tomu Uśmiechy, czy Recykling, w którym wykorzystano wiersze z tego zbioru. Osobną grupę stanowią audycje będące rodzajem hołdu złożonego mistrzom poety: Prusowi (Rozmowy w Alei Zdrowia) oraz Staffowi (Tadeusz Różewicz „pisze” Staffa). Oprócz tego przedmiotem zainteresowania w książce są audycje prezentujące prozę autora tomu wspomnieniowego Matka odchodzi, a także cykl pięciu wywiadów Dialogi poetów. Rozmowy o życiu, będących pokłosiem spotkania Tadeusza Różewicza z Czesławem Miłoszem w Teatrze Słowackiego w Krakowie w lipcu 1999 roku. Porównanie radiowych wersji z tekstami dramatów prowadzi do wniosku, iż w większości przypadków reżyserzy i realizatorzy słuchowisk adaptacyjnych, powołując się na formułę „realizacji na podstawie”, dokonywali autorytatywnych wyborów, skracając poszczególne sceny, czy całkowicie z nich rezygnując. Ponadto zauważyć można, że twórcy słuchowisk nie dążyli do nadmiernej modernizacji sztuk Różewicza, zachowując ich klimat, specyficzny rytm, oparty na fragmentaryczności, sekwencyjności następujących po sobie scen oraz poetyce kolażu i recyklingu.

Monografia na temat twórczości Tadeusza Różewicza wyemitowanej na antenie Polskiego Radia jest pracą pionierską, całościowo ujmującą gatunki dramatyczne, prozatorskie, poetyckie, wspomnieniowe, adaptowane w formie słuchowisk i programów radiowych. Kierowana jest zarówno do literaturoznawców, teatrologów, jak i medioznawców oraz studentów tych kierunków. Uwzględnia zarówno archiwalne zapisy radiowe, jak i te najnowsze, co pozwala na porównawcze ujęcie poetyki adaptacji materiału literackiego na potrzeby radia. Łączy kompetencje historyka literatury, teatrologa i medioznawczy, posiada więc charakter komparatystyczny.

Spis treści w załączniku.