Событие
Początki i końce. Zbiorowości i jednostki w kontekście zdarzeń historycznych oraz indywidualnych
Początek i koniec to dwa najbardziej znamienne aspekty w perspektywie zbiorowej, historycznej czy doświadczeń jednostkowych. Niekiedy wydarzenia te mają charakter traumatyzujący, ale też sygnalizować mogą kwestie zgoła odmienne. Tym, co łączy początek i koniec jest nie tylko inicjalizacja i finalizacja określonych wydarzeń, przedsięwzięć, cywilizacji, kultur, istnień etc., lecz także pamięć o nich, funkcjonująca w obiegu globalnym lub tylko pamięci indywidualnej.
Pamięć zresztą pozostaje – zwłaszcza, jak się wydaje, w dobie postprawdy – gwarantem tożsamościowej prawomocności świadectwa, także dziennikarskiego i reporterskiego, stającego przed niełatwym wyborem między sumiennym świadczeniem o zastanych faktach a potrzebą ich fikcjonalizacji dla potrzeb czytelniczych. Pamięć o początku i końcu jest wreszcie także i miejscem, stwarzającym przestrzeń do spotkań różnych czasów, różnych etnosów,różnych doświadczeń i różnych tożsamości. Mając na uwadze wszystkie te głosy, rozproszone w dyskursach kształtujących ponowoczesną świadomość kulturową.
Organizatorzy konferencji zachęcają do podjęcia rozważań, proponując refleksję m.in. nad:
• początek i koniec w wizjach kulturowych (literatura, film, serial, komiks, gry wideo, muzyka);
• koncepcje początku i końca w filozofii, sztuce, naukach przyrodniczych – perspektywa historyczna i ponowoczesna;
• cywilizacja wobec końca i początku;
• początek i koniec w doświadczeniu jednostkowym (indywidualnym – rodzina, relacje bliskości, romanse, biografie, autobiografie etc.);
• odnowa, rewitalizacja, nowy początek;
• pamięć miejsc końca i początku;
• wspomnienia i narracje wspomnieniowe (intymistyka, dzienniki, pamiętniki etc.);
• kulturowe praktyki zapominania i przypominania, postpamięć;
• dyskursy pamięci o końcu lub/ początku;
• pamięć zbiorowa, społeczna i jednostkowa;
• historyczne i fikcjonalne narracje początku i końca;
• mity i legendy;
• narracje kryzysu;
• historie rodowe;
• polityka, władze, demokracje, reżimy, tyranie – początki i końce;
• wizje apokalipsy i estetyki postapokalipsy;
• światy powstające z gruzów;
• epidemie, katastrofy.
Niezależnie przyjmowane będą również studia szczegółowe (case studies) z wykorzystaniem wybranej metodologii mono- lub interdyscyplinarnej.
Ostateczny termin nadsyłania abstraktów na adres pk.konferencja@gmail.com mija 12 czerwca 2019 roku. Na podany adres prosimy przesłać dokument w formacie edytowalnym (.doc, .docx, .rtf), zatytułowany wg schematu „Imię Nazwisko, Tytuł referatu” i zawierający:
• abstrakt (max. 600 słów);
• notę biograficzną (max. 80 słów), zawierającą aktualną afiliację, tytuł naukowy oraz profil badawczy
• numer telefonu oraz korespondencyjny email.
Na pokrycie kosztów związanych z organizacją konferencji przewiduje się opłatę konferencyjną w wysokości 350 PLN. Organizatorzy przewidują publikację pokonferencyjną w formie recenzowanej monografii w serii „Perspektywy Ponowoczesności” lub numerów monograficznych czasopismach naukowych, które zdecydują się na współpracę z komitetem organizacyjnym (w zależności od liczby
artykułów zgłoszonych do recenzji po konferencji).
Szczegółowe informacje na temat konferencji aktualizowane będą na stronie internetowej: www.poczatekikonieckonferencja.wordpress.com .
Organizatorzy: Katedra Porównawczych Studiów Cywilizacji UJ, Ośrodek Badawczy Facta Ficta
(informacja Organizatorów)
Информация
Смотреть также
Początki i końce
Początek i koniec to dwa najbardziej znamienne aspekty w perspektywie zbiorowej, historycznej czy doświadczeń jednostkowych. Niekiedy wydarzenia te mają charakter traumatyzujący, ale też sygnalizować mogą kwestie zgoła odmienne. Tym, co łączy początek i koniec jest nie tylko inicjalizacja i finalizacja określonych wydarzeń, przedsięwzięć, cywilizacji, kultur, istnień etc., lecz także pamięć o nich, funkcjonująca w obiegu globalnym lub tylko pamięci indywidualnej. Pamięć zresztą pozostaje – zwłaszcza, jak się wydaje, w dobie postprawdy – gwarantem tożsamościowej prawomocności świadectwa, także dziennikarskiego i reporterskiego, stającego przed niełatwym wyborem między sumiennym świadczeniem o zastanych faktach a potrzebą ich fikcjonalizacji dla potrzeb czytelniczych. Pamięć o początku i końcu jest wreszcie także i miejscem, stwarzającym przestrzeń do spotkań różnych czasów, różnych etnosów, różnych doświadczeń i różnych tożsamości.
Poetyki pamięci / ogólnopolska konferencja naukowa
„Pamięć jako kategoria transdyscyplinarna okazuje się zatem doskonałym pomostem pomiędzy dyskursem historycznym i literackim, zapewne głównie ze względu na indywidualny, prywatny charakter. Domeną literatury jest przecież pamięć jednostkowa, migawkowa, zawodna, a nie zobiektywizowana wizja historii” – pisze Elżbieta Rybicka w artykule Miejsce, pamięć, literatura. Współczesne poetyki pamięci problematyzują złożone spectrum zjawisk literatury i kultury, poczynając od powieści historycznej w optyce tzw. nowego historyzmu (i jego aktualnych odczytań), przez literaturę świadectwa i posttraumatyczną, a kończąc na rozlicznych inspiracjach klasycznymi mnemotechnikami, kulminującymi niekiedy w postmodernistyczne wizje rodem z Memoranda Jeffreya Forda albo cyklu Aegipt Johna Crowleya. Pamięć pozostaje – zwłaszcza, jak się wydaje, w dobie postprawdy – gwarantem tożsamościowej prawomocności świadectwa, także dziennikarskiego i reporterskiego, stającego przed niełatwym wyborem między sumiennym świadczeniem o zastanych faktach a potrzebą ich fikcjonalizacji dla potrzeb czytelniczych. Pamięć wreszcie jest także miejscem, i to szczególnym, bowiem stwarzającym przestrzeń do spotkań różnych czasów, różnych etnosów, różnych doświadczeń i różnych tożsamości. Mając na uwadze wszystkie te głosy, rozproszone w dyskursach kształtujących ponowoczesną świadomość kulturową, Organizatorzy konferencji "Poetyki pamięci" szczególnie, choć niewyłącznie, zachęcać będą do podjęcia refleksji nad:
Przeszłość, pamięć i historia / ogólnopolska konferencja naukowa online
Pamięć o przeszłości, o historii to relacja pomiędzy dyskursem historycznym, literackim, jednostkowym. „Domeną literatury jest przecież pamięć jednostkowa, migawkowa, zawodna, a nie zobiektywizowana wizja historii” – pisze Elżbieta Rybicka. Z kolei W eseju Polityka czasów nowoczesnych Haydena White’a pada stwierdzenie, że to narracja jest modelem najlepiej przedstawiającym dynamikę relacji między polityką a historią. Ujęcie w tym dyskursie przeszłości może być tu pomostem między narracją historyczną a funkcjonowaniem pamięci. Trzeba wziąć pod rozwagę, że pamięć pozostaje – zwłaszcza w dobie postprawdy – zasadniczym komponentem prawomocności świadectwa, także tego dziennikarskiego i reporterskiego, gdzie staje się przed wyborem między relacjonowaniem faktów a potrzebą czy pokusą ich fikcjonalizacji. Pamięć jest także miejscem, tym szczególniejszym, że budującym przestrzeń spotkań rozmaitych czasów, doświadczeń czy tożsamości. (informacja organizatorów)
Spoiwa i pęknięcia. Rok 1918 w polskiej pamięci kulturowej
Zakład Literatury Polskiej XX i XXI wieku zaprasza do udziału w konferencji naukowej "Spoiwa i pęknięcia. Rok 1918 w polskiej pamięci kulturowej".