Wileńsko-krakowskie pasaże Witolda Hulewicza
W dniach 22-23 października na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wileńskiego odbyła się międzynarodowa konferencja naukowa poświęcona przypadającej w tym roku 120. rocznicy urodzin Witolda Hulewicza (1895-1941) – znanego w dwudziestoleciu międzywojennym poety, publicysty, tłumacza, krytyka literackiego i muzycznego. Organizatorami konferencji było Centrum Polonistyczne Uniwersytetu Wileńskiego, Wydział Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Instytut Polski w Wilnie. Wzięło w niej udział 25 prelegentów z różnych ośrodków naukowych z kraju i za granicy (z Litwy, Polski i Francji).
Celem konferencji było przypomnienie różnych aspektów życia i twórczości tego niezwykłego, wszechstronnie uzdolnionego człowieka, wielkiego patrioty polskiego. Witold Hulewicz był synem ziemi wielkopolskiej (urodził się w 1895 r. jako poddany pruski), tu też rozpoczął swoją karierę literacką jako współpracownik „Zdroju” (1917), organu ekspresjonistów poznańskich, założonego przez Stanisława Przybyszewskiego oraz brata, Jerzego Hulewicza. Dalsze jego losy były związane z Warszawą, gdzie od 1922 roku m.in. popularyzował współczesną poezję niemiecką, w tym mało wtedy znanego Rainera Marii Rilkego, którego później poznał osobiście w Szwajcarii. Założył tu Instytut Wydawniczy „Aurion”. W Warszawie też zakończył swój krótki, ale jakże treściwy żywot. Jako kierownik działu literackiego Radia Polskiego (1935-1939) oraz wydawca pisma konspiracyjnego „Polska żyje”(1939-1941), został aresztowany przez gestapo. Po ciężkich torturach rozstrzelany na Pawiaku. w 1941 roku.