Męskości w polskiej prozie emancypacyjnej po 1989 r.

Problemem badawczym projektu są męskości i sposób ich konstruowania, przedstawiania, mitologizacji i demitologizacji w polskiej literaturze głównego nurtu powstałej po 1989 roku, umieszczanej przez krytykę literacką w nurcie prozy głównego emancypacyjnej. Projekt skupiony został na reinterpretacji pojęcia męskości i mężczyzny w świetle przemian obyczajowych i kulturowych zachodzących w Polsce po transformacji ustrojowej. Analiza sposobu konstruowania męskiego podmiotu uwzględnia kulturowe i literackie wzorce, do których nawiązują badane teksty literackie, polemikę z kanonicznymi modelami męskości, kwestię nowych modeli, fenomen „kryzysu męskości”, feminizację i maskulinizację, męskie upłciowienie dyskursu, „męską” narrację i „męskiego” narratora.
Materiał badawczy pracy posłuży stworzeniu sproblematyzowanej galerii postaci męskich najnowszej prozy polskiej, w której wyszczególnione będą określone rodzaje i podejścia do kwestii męskości alternatywnych w opozycji do męskości hegemonicznej.