Młody wiek XIX?

Koło Naukowe im. Juliusza Słowackiego przy Zakładzie Literatury Romantyzmu w Instytucie Literatury Polskiej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego zaprasza do wzięcia udziału w ogólnopolskiej konferencji studencko-doktoranckiej Młody wiek XIX?

Wolność, równość, braterstwo – to hasło otwiera i definiuje tak odmienny od wcześniejszych wiek XIX. Młodość, miłość, szaleństwo – czy nie tak mogłaby brzmieć podobna triada złożona z obiegowych haseł potocznie kojarzonych z kształtującym się od początku XIX wieku romantyzmem? Jak każde uproszczenie może ona śmieszyć, wydaje się jednak, że powinna też skłaniać do refleksji na temat funkcjonujących powszechnie schematów interpretacyjnych. Dyskusję na ich temat chcemy zacząć od rewizji kategorii młodości – traktowanej w odniesieniu do romantyzmu jak aksjomat, aprzecież wcale nie tak oczywistej. Nasze rozważania pragniemy rozszerzyć także na pozytywizm i Młodą Polskę, czyli tradycyjnie wyodrębniane epoki składające się wraz z romantyzmem na dziewiętnastowieczną formację kulturową. Romantyzm, rozumiany według stworzonej przez Stanisława Brzozowskiego formuły

„buntu kwiatu przeciwko korzeniom”, łatwo utożsamić z twórcami młodymi, bezkompromisowymi i pełnymi zapału w walce ze skostniałymi wzorcami kultury

starców. Dość wspomnieć o Mickiewiczowskiej Odzie do młodości i jej żywiołowym zawołaniu: „Młodości! dodaj mi skrzydła!”. Jak jednak wobec tego rozumieć bohatera Spowiedzi dziecięcia wieku Alfreda de Musset, a dla którego młodość jest „główną przeszkodą do wyleczenia”, przyczyną największych cierpień? Jak się rozprawić ze stereotypem wiecznie starych pozytywistów? Jak postrzegać młodość Młodej Polski z jej findesieclowymi hasłami i atmosferą krańcowości? Wreszcie: jak opisać dramatyczny rozdźwięk między wiekiem biologicznym a wiekiem odczuwanym tak wyraźnie dostrzegalny u młodopolskich dekadentów, a przecież charakterystyczny też dla wcześniejszych pokoleń XIX wieku?