Издательская новинка
Piętnaście czarnych sukienek
"Piętnaście czarnych sukienek" to kryminał autorstwa studentów I roku dziennikarstwa i komunikacji społecznej Uniwersytetu Zielonogórskiego. Publikacja powstała w ramach zajęć z twórczego pisania, które w zeszłym roku akademickim (2020/2021) prowadziła pani prof. Monika Kaczor.
„Główny bohater tych mrocznych opowieści to jakby współczesna inkarnacja dziewiętnastowiecznego Kuby Rozpruwacza, tyle, że miejscem przestępstw jest nie Londyn, a Paryż. Stolica Francji zostaje tu paradoksalnie pokazana jako miasto miłości. […] Autorki i autorzy skupiają się przede wszystkim na stronie obyczajowej kryminalnych historii, bardzo z życia wziętych, gdyż takich zbrodni pod każdą szerokością geograficzną nie brakuje. Oddaje to już sam tytuł zbioru, skupiający się na „czarnych sukienkach” , gdyż jest to swoisty dress code randkowych spotkań. Paradoksalnie wieczorowa sukienka staje się w rezultacie sukienką żałobną. […] ”.
fragment recenzji prof. Marty Ruszczyńskiej
Информация
Смотреть также
Jarosław Ławski,Śmierć wszystko zmiecie. Studia o czarnym romantyzmie II
Автор/Редактор:
Seria: Wokół literatury ISBN: 978-83-7908-195-0 Rok wydania: 2020 Informacja: Fundacja Terytoria Książki format 140x225 mm oprawa broszurowa szyta 432 strony Wydawnictwo słowo / obraz terytoria
Wiktor Gardocki,CENZURA WOBEC LITERATURY POLSKIEJ W LATACH OSIEMDZIESIĄTYCH XX W.
Автор/Редактор:
Miejsce wydania: Warszawa Rok wydania: 2019 Oprawa: twarda Liczba stron: 262 ISBN: 978-83-66076-89-1 Wydawnictwo IBL
Kryminalne światy przeszłości
Автор/Редактор: Wolfgang Brylla, Marta Ruszczyńska
Niektórych, choć temat wielokrotnie był już podchwytywany i został odpowiednio naukowo opisany, może zdziwić informacja, że Stanisław Lem parał się również literaturą kryminalną.
Czarne słońca romantyków
Автор/Редактор: Piotr Michał Śniedziewski
Romantycy lubili się smucić. Czasami trochę udawali, co trafnie opisał Chateaubriand w Pamiętnikach zza grobu, śledząc recepcję Renégo. Czasami zaś z ogromną intuicją potrafili dostrzec i opisać obawy, które budzą się w nas wszystkich, kiedy słońce traci swój blask. Nie bez powodu zatem jedną z ich ulubionych metafor była metafora czarnego słońca. Odnajdywali ją w odległej tradycji – w Apokalipsie św. Jana, na rycinie Melencolia I Albrechta Dürera czy też w Mowie wypowiedzianej przez umarłego Chrystusa… Jeana-Paula. Jednak stawką w tej grze z trudnym do wypowiedzenia lękiem nie były erudycyjne popisy, ale próba oswojenia i nazwania czegoś, co wymyka się racjonalnemu porządkowi. Czegoś, co rodzi się w nas wówczas, gdy zaczynamy myśleć o niemożliwym do uniknięcia końcu. Książka ukazała się w Wydawnictwie Sic!