Rok 2020 i inne opowiadania

W niektórych przypadkach zostajemy zaproszeni do zapoznania sie z historiami wyrwanymi żywcem z pamiętnika („z pamiętnika niekiedy zagubionego studenta”, jak to określił jeden z autorów), w którym prywatne historie opisywane są bez pomijania bolesnych czy wstydliwych szczegółów. Niejednokrotnie mamy do czynienia ze wspomnieniami tak osobistymi, że można sie zastanawiać, na ile to dokument, a na ile fikcja literacka… Czy konieczny był aż taki ekshibicjonizm? – można by zapytać. Cóż, pozostaje odpowiedzieć, że pewnie tak. Niewatpliwie spisywanie, traumatycznych nieraz, wspomnień ma wartość terapeutyczną. Zresztą i czytający może przeżyć swoiste katharsis. (...) Czytanie o początkach pandemii może być przytłaczające. Nie jest to łatwa lektura, która bawi i wzrusza, ale traumatyczne wspomnienie, które może otworzyć własne, nieraz niezabliźnione, rany. Jest to pozycja bardzo istotna, która mogłaby stać się wręcz bestsellerem na rynku – historie opisane w „Roku 2020” to bowiem dokument historyczny. Przeżyć, które opisują młodzi ludzie, nie da się wymazać. Już teraz mają one niebagatelna wartość, co będzie, gdy minie jeszcze więcej czasu od pamiętnego roku? Mówi się, że pandemia zebrała żniwo. I nie ma się na myśli jedynie ofiar systemu, ludzi, którzy pozostawieni bez opieki lekarskiej, zmarli z powodu choroby. Ofiarami są także wszyscy ci, którzy stracili pracę, zamknęli firmę i wreszcie młodzi ludzie, którzy w 2020 roku rozpoczynali liceum, najlepszy okres życia, jak to im wcześniej przedstawiano. Julka, Franek, Tosia, Mikołaj, Maja i wszyscy pozostali twórcy, a zarazem bohaterowie publikacji, która powstała w wyniku zebrania ich wspomnień.

[fragment recenzji dr Katarzyny Cudzich-Budniak]