Wydarzenia po wydarzeniu. Reprezentacja historii po zagładzie – studium realizmu traumatycznego (porównawcze badania nad literaturą i sztukami wizualnymi)

Autorkę interesuje odtworzenie momentu, kiedy wykształca się paradygmat reprezentacji wydarzenia i historii jako traumy, jak również reprezentacji zagłady Żydów europejskich podczas drugiej wojny światowej jako paradygmatycznego wydarzenia modernistycznego. W swoich analizach i doborze przykładów wychodzi poza spectrum ramy badawczej studiów nad Zagładą i proponuje refleksję nad jej przemianami i konsekwencjami, a także stawia hipotezę o konieczności wypracowania alternatywnych, krytycznych modeli artystycznej reprezentacji historii.

Przyjęta metoda badawcza polega na zestawieniu analiz i interpretacji reprezentacji wizualnych i tekstowych. Wybór ten to komparatystyka na skrzyżowaniu dyscyplin i metodologii: badań nad tekstem i badań nad obrazem. Połączenie to podyktowane jest przekonaniem, że w kontekście (traumatycznego) doświadczenia historycznego drugiej połowy XX wieku i później, nie sposób myśleć tych dwóch kontekstów osobno. Dzieło literackie/sztuki/komiksowe występuje tu jako „obiekt teoretyczny”, nie zaś jako ilustracja teorii: bardziej jej podmiot niż przedmiot. Teorię traktuje się tu jako immanentną wobec sztuki i literatury, które cechuje gest awangardowy. Dzieło zaś jako przestrzeń dyskusji i sporu, również sporu o historię. Istotnym elementem metody badawczej jest powrót do dyskusji wokół realizmu i próba wypracowania nowej formuły realizmu traumatycznego, jak również psychoanaliza i studia nad traumą.

Praca dzieli się na dwie części, zaś każda z tych części kolejno na trzy rozdziały: interpretacyjna (Białoszewski, Richter, Spiegelman) i teoretyczna (realizm, trauma, wydarzenie).