New release
O literaturze dawnej polskiej i europejskiej opowieść. Tradycje – kierunki – style
„Spisałem tutaj opowieść o dawnych dziejach naszej literatury. Napisałem ją dla tych, którzy o literaturze się uczą, albo raczej dla tych, którzy chcą się czegoś o niej nauczyć. Do wszystkich, którzy tę moją książkę wezmą do ręki – tych, którzy się uczą i którzy – jak ja – uczą innych – zwracam się wprost, jak niegdyś zwracali się do swych adresatów pisarze starożytni, a także ich renesansowi naśladowcy. Używam zaimka «Ty».
Chodzi tu o klasyczną, ale też o praktyczną formę bezpośredniego dialogu o kulturze. Wiem, że nastawienie na dialog, nie na monolog jest warunkiem zrozumienia nie tylko tego, co ja mówię, nie tylko mnie samego, ale też i Drugiego, właśnie Ciebie. Kultura to nie jestem ani «ja», ani «Ty». Kultura to jesteśmy «my» w dialogu, to jest to, co jest pomiędzy nami, dopóki rozmawiamy, dopóki patrzymy na ten sam obraz, słuchamy tej samej muzyki. Nawet jeśli milczymy zamyśleni – ale razem, «ze sobą».
[…]
Chciałbym też dać moją opowieścią pretekst do namysłu i do rozmowy o pięknie wypowiedzi. Nie wystarczy chcieć coś powiedzieć, nie wystarczy nawet mieć coś do powiedzenia. Moja prawda i Twoja prawda zawsze potrzebuje wsparcia, potrzebuje narzędzi, środków przekazu. Te narzędzia wymyśliła już bardzo dawno temu retoryka. Jakże źle się nam ona kojarzy! Obwiniamy ją o manipulacje, które plamią sumienia tyranów i… specjalistów od reklamy. A ona tymczasem jest narzędziem – jak nóż – którym można ukroić chleb i można zranić człowieka. Retoryka może nauczyć dialogu, jest sztuką ludzi wolnych. Chciałbym dać sposobność do namysłu nad stylem wypowiedzi. Nie twierdzę, że moja opowieść o literaturze jest piękna, że może być wzorem dla kogokolwiek. Chcę jednak powiedzieć uczciwie, że się starałem, aby to była ładna opowieść. Niech to wystarczy nam za podstawę do namysłu. I do dyskusji, o którą proszę.
Starałem się też pokazać, że wykład historii kultury, w tym zaś wypadku historii literatury, choć oparty na faktach i na wiedzy, jest w istocie narracją, czyli opowieścią. Jest przecież wyborem spośród wielkiej ilości wydarzeń, spomiędzy ogromnej ilości tekstów, które nawet ograniczone do tak zwanego «kanonu kultury», zawsze będą czyjąś «prywatną» biblioteką. Idzie tylko o trafność dokonanego wyboru. Dlatego proszę, nie zamieniaj wykładu o literaturze w «kurs», a tego zaś kursu w wykaz encyklopedyczny nazwisk, dat, tytułów, faktów «z życia autora» i różnego rodzaju rzekomych «nawiązań». Raczej postarajmy się wspólnie rozniecić ciekawość, może zamiłowanie do tego niezmierzonego bogactwa, jakim jest literatura polska i powszechna. Niech nasza opowieść będzie tylko początkiem, niech ciąg jej dalszy trwa nieustannie ożywiany osobistymi lekturami naszych uczniów, ich dalszymi studiami, dociekaniami, dyskusjami. Postarajmy się też wspólnie nauczyć naszych słuchaczy sztuki narracji, sztuki pięknego opowiadania. Ona jest niezbędna dla prowadzenia dialogu. Jest wyrazem szacunku dla rozmówcy, dla Drugiego.
W podręczniku przyjąłem zatem układ historyczno-gatunkowy. Jest on najbliższy poetyce historycznej i zarazem historii idei. Idzie mi o to, aby pokazać, jak pewne «idee», jak pewne pojęcia kluczowe dla kultury w danym okresie wyrażane były za pomocą określonych struktur językowo-artystycznych: figur stylistycznych, gatunków i rodzajów. Nie zaniedbuję oczywiście chronologii, ale też nie przeceniam ujęcia wyłącznie biografistycznego. Nie chcę też, aby uczniowie skupiali swą uwagę na poszukiwaniu «duszy» poety «ukrytej» jakoby w tekście. Niech raczej szukają w czytanych utworach refleksji własnej «duszy», czyli własnego, dojrzewającego umysłu, niech prowadzą dialog nie tyle z «autorem», ile raczej ze sobą w obecności autora. […] W narrację wplatam teksty, jeśli są niewielkie, albo urywki tekstów większych. Dlatego mówię o spacerze poprzez «ogrody» czy «muzea» literatury. Nie jest to spacer pospieszny, ale też nie ma czasu na zbyt długie postoje. Mam nadzieję, że takie spojrzenia przelotne zachęcą kogoś do lektur poszerzonych i pogłębionych i że skłonią też naszych uczniów do namysłu nad ciągłością tradycji kultury.
[…]
Inteligent nie musi mieć skończonej szkoły wyższej. Inteligent to ktoś, kto wie, że musi się uczyć. Nieustannie. Kto ma szacunek dla nauki i dla nauczyciela. Kto sam chce być nauczycielem (niekoniecznie w sensie dosłownym, zawodowym), bo rozumie społeczną doniosłość wykształcenia. Kto jest odbiorcą (nawet skromnym) dóbr kultury i kto przynajmniej w ten sposób sam staje się jej współtwórcą. To dla tak myślącego młodego człowieka napisałem mój podręcznik. Nie chcę, aby moi czytelnicy myśleli, że napisałem ambitny podręcznik na wysokim poziomie dla elitarnej grupy, która ma być wybranym zespołem. Pojęcie elity kulturalnej rozumiem demokratycznie: elita nie znaczy «ograniczenie». «Elita» znaczy: «szansa», znaczy «możliwość» pójścia wyżej, ku lepszej jakości. Szansa dla każdego, dla mnie, dla Ciebie, dla Twoich i dla moich dzieci. Dla naszych dzieci. I Ty i ja – my nauczyciele – mamy obowiązek tę wysoką jakość uczynić dla naszych dzieci przystępną. Dlatego ten podręcznik jest, jaki jest”.
Andrzej Borowski, Do tych, którzy uczą samych siebie i innych
List of contents
Nota edytorska
Do tych, którzy uczą samych siebie i innych
I. Opowieść
I.1. Wiedza i niezależność od schematów myślowych
I.2. Baw się i ucz
II. Polskość i europejskość, czyli o świadomości narodowej kształtowanej i upowszechnianej przez literaturę
II.1.Co to znaczy „polskość”?
II.2. Co to znaczy „europejskość”?
II.3.Wyznaczniki tożsamości kulturowej polskiej i europejskiej
II.3.a. Traditio judaica, czyli tradycja judaistyczna
II.3.b. Traditio „pagana”, czyli tradycja antyczna, grecko-rzymska
II.3.c. Traditio Christiana
II. 4. Nie tylko historia… O przestrzeni kultury narodowej i europejskiej
II.4.a. Mapa, czyli obszar kultury
II.4.b. Kultura śródziemnomorska
III. Pojęcie literatury i jego przemiany
IV. Tradycja biblijna i judaizm
IV.1. Biblia – znaczenie i historia pojęcia. Biblia – Pięcioksiąg – Tora
IV.2. Talmud i Kabała
IV.3. Judaizm w kulturze literackiej Europy i Polski. Języki literatury żydowskiej
IV.4. Losy kultury żydowskiej w Polsce
IV.5. Nowy Testament
IV.6. Historia Biblii
IV.7. Przekłady Biblii
IV. 8. Oddziaływanie tekstu Biblii w kulturze literackiej
IV.8.a. Funkcja sakralna Biblii
IV.8.b. Oddziaływanie Biblii w świeckiej przestrzeni kultury
IV.8.c. Alegoria biblijna
IV.8.d. Funkcja „poetycka” Biblii
IV.9. Teksty biblijne i ich artyzm
V. Tradycja antyczna
V.1. Tradycja grecko-rzymska a inne kultury Morza Śródziemnego
V.1.a. Islam. Arabowie i Turcy w kulturze europejskiej
V.1.b. Kierunki oddziaływania tradycji antycznej (grecko-rzymskiej) – „sztuki wyzwolone”
V.2. Poetyka i retoryka jako teoria literatury
V.2.a. „Gramatyka” i „retoryka”
V.2.b. Poezja i proza
V.2.c. Rodzaje i gatunki poezji
V.2.d. Proza a wymowa
V.2.e. Proza a „filozofia”
V.3. Mit – fabuła – historia – religia
V.4. Naśladowanie – mimesis – imitatio
V.5. Teatr
V.6. Dramat
V.6.a. Tragedia
V.6.b. Komedia
V.6.c. Tragizm
V.7. Epos i poezja rycerska
V.7.a. Bohater agonistyczny i epicki pejzaż Iliady
V.7.b. Człowiek – bogowie – świat Odysei
V.7.c. Hezjod i etos pracy
V.7.d. „pobożny Eneasz” – protoplasta rzymskiego „władcy imperium”
V.7.e. Satyra i list poetycki a epika
V.8. Liryka
V.8.a. Oda, czyli pieśń
V.8.b. Elegia
V.9. Podsumowanie uwag o „tradycji pogańskiej” w literaturze polskiej i europejskiej
VI. Traditio Christiana – „Średniowiecze”
VI.1. Rozpiętość czasowa. Chrześcijaństwo a „wieki średnie”
VI.2. Patrologia grecka i łacińska
VI.2.a. Literatura patrystyczna. Gatunki
VI.2.b. Patrologia grecka
VI.2.c. Patrologia łacińska
VI.2.d. Hieronim i łacińska wersja Pisma Świętego
VI.2.e. Augustyn Aureliusz i jego Wyznania
VI.2.f. Ambroży i hymn liturgiczny
VI.3. Encyklopedie i zakony. „Koniec świata” antyku pogańskiego
VI.4. Dojrzewanie, rozkwit i „jesień” kultury Średniowiecza
VI.4.a. „Renesans” karoliński. Odrodzenie szkoły
VI.5. Epika rycerska
VI.5.a. Pieśń o Rolandzie
VI.5.b. Pieśń o Nibelungach
VI.6. „Renesans” dwunastowieczny. Uniwersytety. Inteligencja jako grupa społeczna
VI.7. Piśmiennictwo artystyczne w języku łacińskim i w językach wernakularnych
VI.8. Proza łacińska i polska. Ars dictandi
VI.8.a. Rodzaje i gatunki prozy łacińskiej
VI.8.b. Kroniki
VI.8.c. Kronika polska Anonima zwanego Gallem
VI.8.d. Kronika polska bł. Mistrza Wincentego zwanego Kadłubkiem
VI.8.e. Jana Długosza Roczniki albo kroniki świetnego Królestwa Polskiego
VI.9. Kazania
VI.9.a. Kazania świętokrzyskie
VI.9.b. Egzempla – nawiązania do legendy i do apokryfu
VI.10. „Miłość, co słońce i gwiazdy porusza”
VI.10.a. Dante Alighieri i Boska komedia
VI.10.b. Miłość dworna jako temat romansu. Dzieje Tristana i Izoldy
VI.11. Liryka religijna. Pieśni – hymny i sekwencje
VI.11.a. Bogurodzica
VI.11.b. Ciesz się Matko Polsko
VI.11.c. Sekwencje
VI.12. Liturgia i początki dramatu religijnego
VI.12.a. Dramat liturgiczny
VI.12.b. Misterium
VI.12.c. Moralitet
VI.13. Groza śmierci i sądu. Między nadzieją na zbawienie a groteską satyry
VI.13.a. Dies irae i sztuka umierania
VI.13.b. Dialog ze Śmiercią
VI.14. Grzeczność i ogłada
VI.15. Legenda a człowieczeństwo świętego
VI.16. „Jesień Średniowiecza” i „wiosna Renesansu”
VII. Odrodzenie
VII.1. Odrodzeni, czyli Renesans – okres, styl… idea
VII.1.a. Krótka historia wielowiekowej idei
VII.1.b. Dlaczego „odrodzenie antyku”?
VII.1.c. Renesansowy obraz człowieka i historii
VII.1.d. Renesansowa tęsknota do „dawnych czasów”
VII.1.e. Co to znaczy „Renesans”?
VII.1.f. Odrodzenie we Włoszech – humaniści
VII.2. Humanitas
VII.2.a. Humanitas – przyjaźń z człowieczeństwem swoim i innych ludzi; przyjaźń z naturą
VII.2.b. Humanitas i Amor
VII.2.c. Humanitas jako gorzka wiedza o człowieku
VII.2.d. Humanista wobec śmierci
VII.2.e. Humanitas jako zamysł i projekt wychowawczy
VII.2.f. Odrodzeniowa humanitas a reforma chrześcijaństwa
VII.3. Dwujęzyczność literatury a świadomość narodowa
VII.4. „Sarmacja” i początki „sarmatyzmu”. Świadomość narodowa a świadomość europejska szlachty polskiej
VII.5. „Polskość” i uniwersalizm literatury Odrodzenia. Poetyka i retoryka Renesansu
VII.5.a. Poezja epicka
VII.5.b. Poezja dramatyczna
VII.5.c. Poezja liryczna
VII.5.d. Retoryka i proza artystyczna
VII.6. Czy koniec Renesansu?
VIII. Manieryzm – konceptyzm – barok
VIII.1. Barok jako nazwa stylu
VIII.1.a. Styl barokowy
VIII.2. Barok wobec Renesansu
VIII.2.a. Tradycjonalizm barokowej kultury europejskiej
VIII.2.b. Stosunek wobec tradycji rodzimej i antycznej
VIII.3. Barok jako prąd literacki i artystyczny
VIII.3.a. Humanizm jako składnik prądu barokowego
VIII.3.b. Klasycyzm barokowy
VIII.4. Barok jako nazwa okresu historyczno-literackiego
VIII.4.a. Okres przejściowy – wczesny Barok w Polsce
VIII.4.b. Okres panowania stylu i prądu barokowego w kulturze polskiej
VIII.4.c. Okres „późnego Baroku”
VIII.5. Przestrzeń i instytucje kultury literackiej polskiego Baroku
VIII.5.a. Szkoły, drukarnie i wydawnictwa
VIII.5.b. Mecenat. Teatr szkolny, dworski i popularny
VIII.5.c. Wieloetniczność i wielojęzyczność kultury literackiej polskiej kultury barokowej
VIII.5.d. Regionalizacja i prowincjonalizacja kultury literackiej w dobie Baroku
VIII.6. Siedemnastowieczna Rzeczpospolita w ówczesnej Europie
VIII.6.a. Prąd barokowy a oddziaływanie europejskiej tradycji antycznej
VIII.6.b. Recepcja europejskiej sztuki barokowej
VIII.6.c. Zainteresowanie najnowszą historią Europy
VIII.6.d. Recepcja współczesnej literatury europejskiej
VIII.6.e. Wędrówki uniwersyteckie po Europie studentów z obszaru Rzeczypospolitej
VIII.6.f. Recepcja literatury polskiej za granicą
VIII.6.g. Orientalizm polskiej kultury w w. XVII i jej związki z Europą wschodnią
VIII.6.h. Cudzoziemiec i „obcy” w zwierciadle polskiej literatury siedem nastowiecznej
VIII.7. Początki dominacji stylu barokowego w literaturze polskiej
VIII.7.a. Kontekst polityczny, religijny i filozoficzny
VIII.7.b. Twórczość Mikołaja Sępa Szarzyńskiego wobec poetyki barokowej
VIII.7.c. Problem tzw. poezji „metafizycznej”
VIII.7.d. Problem „manieryzmu”. Konceptyzm a „marinizm”
VIII.7.e. Proza ks. Piotra Skargi SJ pomiędzy klasycyzmem renesansowym a konceptyzmem barokowym
VIII.7.f. Początki epiki narodowej
VIII.8. Okres panowania estetyki barokowej. Konceptyzm jako styl poetyckiej refleksji nad czasem, przestrzenią i nad „marnością świata”
VIII.8.a. Czas i zmienność w „pejzażu metafizycznym”
VIII.8.b. Poeta wobec otchłani Kosmosu
VIII.8.c. Konceptyzm Daniela Naborowskiego
VIII.8.d. „Życie snem”
VIII.8.e. Dramat i teatr jako metafora życia ludzkiego
VIII.8.f. Sen – mara czy… szaleństwo?
VIII.8.g. Krajobraz epicki – świat jako „pole bitwy” i przestrzeń gwałtu
VIII.8.h. „Psychomachia” – walka o duszę
VIII.8.i. Miłość w świecie ruchu i „niestatku”
VIII.8.j. Pomiędzy urodą a ohydą
VIII.8.k. Zabawa w miłość
VIII.8.l. Miłość i śmierć
VIII.9. Sarmatyzm
VIII.9.a. Wzorzec „Sarmaty” w twórczości Wacława Potockiego
VIII.9.b. Religijność „sarmacka” odzwierciedlona w literaturze
VIII.9.c. Styl „sarmacki” (1) – Jan Chryzostom Pasek – szlachcic mazowiecki
VIII.9.d. Styl „sarmacki” (2) – Jan III Sobieski, Król Jegomość
VIII.9.e. Anachroniczność kultury sarmackiej w w. XVIII
VIII.9.f. Co nam dzisiaj po Baroku?
IX. Oświecenie
IX.1. Idea „oświecenia” – prąd oświeceniowy
IX.2. Wiek Oświecenia
IX.2.a. Początki epoki Oświecenie
IX.2.b. Czas świetności i propagandy Oświecenia
IX.2.c. Schyłek Oświecenia w Europie
IX.3. Wyznaczniki Oświecenia. Racjonalizm
IX.3.a. Kartezjusz jako prekursor oświeceniowego racjonalizmu
IX.3.b. Metody poznawania – sensualizm, empiryzm, naturalizm
IX.3.c. Myśl Oświecenia o religii – ateizm, deizm i tolerancja wyznaniowa
IX.3.d. Co to jest Oświecenie? – odpowiedź krytyczna z dystansu
IX.4. Człowiek i człowieczeństwo w kulturze Oświecenia
IX.4.a. Praktycyzm i utylitaryzm jako zasady oświeceniowej edukacji przez literaturę
IX.4.b. Poetyka i retoryka w służbie Oświecenia
IX.4.c. Człowiek jako „obywatel” – „lud” jako naród i społeczeństwo
IX.4.d. Encyklopedia, czyli słownik rozumowany
IX.4.e. Uwagi „człowieka oświeconego” o człowieczeństwie – Stanisław Staszic
IX.5. Estetyka oświecenia a racjonalizm
IX.5.a. Klasycyzm jako styl myślenia i przedstawiania
IX.5.b. Dramat i teatr
IX.5.c. Powiastka filozoficzna, satyra i bajka, czyli „przyjemne z pożytecznym”
IX.5.d. Literacki klasycyzm oświeceniowy a gatunki liryczne
IX.5.e. Rokoko – swawolny obraz świata i człowieka
IX. 5.f. O „czułości”, czyli sentymentalizm w powieści i w poezji
IX.5.g. W stronę romantyzmu – okres „burzy i naporu” i… przyszłej rewolucji
X. Zakończenie
Indeks nazwisk
Information
See also
500-lecie demokracji. Historia i perspektywy
Author/Editor: Krystyna Krawiec-Złotkowska
Tom zawiera referaty przedstawione na sympozjum naukowym pt. 500-lecie reformacji. Wielość perspektyw, które odbyło się 7 grudnia 2017 roku w Słupsku, w Zamku Książąt Pomorskich.
Romantyczne cykle liryczne (Sonety krymskie — Vade-mecum — Les Fleurs du mal)
Author/Editor: Grzegorz Igliński
Praca prezentuje wybrane wiersze z trzech słynnych cykli poetyckich: Sonetów krymskich Adama Mickiewicza, Vade-mecum Cypriana Norwida i Kwiatów zła Charles’a Baudelaire’a. Napięcie między „ja” i światem przyjmuje w tych tekstach postać konfrontacji uświadamiającej własną inność czy wyobcowanie. Można zaobserwować współobecność kilku form świadomości: a) ukierunkowaną na świat zewnętrzny; b) ukierunkowaną na świat wewnętrzny podmiotu; c) wychylającą się ku jakiejś tajemniczej pozaświatowej sferze bytu. Wiąże się z tym poszukiwanie ratunku dla własnego „ja”. Poznając otaczającą rzeczywistość lub doświadczając transcendencji, romantyczny bohater poznaje głównie samego siebie i swoją sytuację w bycie.
Awangardysta w teatrze. Wileńskie teatralia Józefa Maślińskiego
Author/Editor: Mirosława Regina Kozłowska
Zamieszczone teatralia pochodzą z okresu wileńskiego działalności Józefa Maślińskiego.
Naród i regiony. Tradycje regionalizmu literackiego w perspektywie nowoczesności (XIX-XXI wiek)
Author/Editor:
Redakcja: Danuta Zawadzka, Katarzyna Sawicka-Mierzyńska, Marzena Radecka ISBN: 978-83-242-3628-2 ISBN e-book: 978-83-242-6466-7 Kategorie: HISTORIA LITERATURY, TEORIA LITERATURY, NOWY REGIONALIZM W BADANIACH LITERACKICH Wydawnictwo "Universitas"