Artykuł / wywiad
Seria „Biblioteka Narodowa” ma już 100 lat
W tym roku mija sto lat od powstania „Biblioteki Narodowej” – najstarszej i najbardziej znanej serii literackiej w Polsce. Dotychczas ukazało się w niej 605 tomów najcenniejszych utworów literatury polskiej i światowej we wzorowych, fachowych i przystępnych opracowaniach, które wyszły spod piór najlepszych polskich literaturoznawców.
„Wydawnictwo Biblioteki Narodowej pragnie zaspokoić pilną potrzebę kulturalną i przynieść zarówno każdemu inteligentnemu Polakowi, jak i kształcącej się młodzieży wzorowe wydania najcelniejszych utworów literatury polskiej i obcej w opracowaniu podającym wyniki najnowszej o nich wiedzy” – napisano w deklaracji z pierwszych tomów serii.
Koncepcję serii „Biblioteka Narodowa” stworzyli profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego. Początkowo seria ukazywała się w Krakowskiej Spółce Wydawniczej, a od 1933 r. wydaje ją Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Prace nad „Biblioteką Narodową” nie zostały przerwane nawet podczas drugiej wojny światowej.
Dotychczas w serii ukazało się 605 tomów najcelniejszych utworów literatury polskiej i światowej. W ostatnich dniach września miała miejsce premiera najnowszego tomu serii – „Czterech dramatów” Cypriana Norwida ze wstępem i w opracowaniu Kazimierza Brauna. Wkrótce ma ukazać się kolejny tom – „Wybór pism Kazimierza Wyki” w opracowaniu Pawła Mackiewicza.
„Powiem bardzo osobiście, że jestem dumna, iż mamy w naszej kulturze coś tak wspaniałego i doniosłego jak Biblioteka Narodowa” – napisała Olga Tokarczuk w katalogu jubileuszowym. „I gdyby z jakichś powodów wysyłano mnie na bezludną wyspę, poprosiłabym sprytnie o wszystkie jej publikacje. Miałabym dość lektury do końca życia” – dodała.
Wydawnictwo Ossolineum powstało w 1827 roku we Lwowie i jest najstarszą działającą nieprzerwanie oficyną wydawniczą w Polsce. Powołane przez Józefa Maksymiliana Ossolińskiego z myślą o publikowaniu opracowań historycznych i literaturoznawczych będących wynikiem pracy naukowej nad zbiorami Ossolineum, szybko stało jednym z najważniejszych ośrodków polskiego życia wydawniczego.
Po wojnie Zakład Narodowy im. Ossolińskich został przeniesiony do Wrocławia. Od 1953 roku działał jako placówka Polskiej Akademii Nauk, a Wydawnictwo, posiadające oddziały w kilku miastach, stało się potentatem na ówczesnym rynku, zwłaszcza w dziedzinie książki naukowej. W latach 90. Wydawnictwo skomercjalizowano, w 2007 roku Zakład Narodowy im. Ossolińskich został jego większościowym właścicielem, a w roku 2013 wróciło w jego struktury.
Informacje
Zobacz także
O „Geopolonistyce” na Uniwersytecie w Grodnie
Międzynarodowa konferencja naukowa „Mickiewicz i romantycy wobec kultur wschodniosłowiańskich” stała się okazją do zapoznania uczestników z projektem „Geopolonistyka”. W konferencji uczestniczyli redaktorzy „Biuletynu Polonistycznego" – Olga Zakolska i Piotr Bordzoł.
Nałkowska, Orzeszkowa i inni... Rozmowa z Panią Profesor Swietłaną Musijenko
Dzięki uprzejmości Grodzieńskiego Państwowego Uniwersytetu im. Janki Kupały, Katedry Badań Filologicznych „Wschód–Zachód” Uniwersytetu w Białymstoku, Międzynarodowego Instytutu Adama Mickiewicza w Grodnie, Biblioteki Naukowej Grodzieńskiego Państwowego Uniwersytetu im. Janki Kupały oraz Książnicy Podlaskiej im. Łukasza Górnickiego w Białymstoku redaktorzy „Biuletynu Polonistycznego” – Olga Zakolska i Piotr Bordzoł – uczestniczyli w międzynarodowej konferencji komparatystycznej „Mickiewicz i romantycy wobec kultur wschodniosłowiańskich”. Konferencja stała się okazją do prezentacji Biuletynowych narzędzi wspomagających badania polonistyczne, a także dyskusji nad projektowaną interaktywną mapą ośrodków polonistycznych „Geopolonistyka”. Podczas spotkania członkowie Zespołu redakcyjnego „Biuletynu” mieli przyjemność rozmowy z Panią Profesor Swietłaną Musijenko – założycielką pierwszej na Białorusi katedry filologii polskiej, zasłużoną badaczką literatur i kultur słowiańskich. Zapraszamy do lektury.
Olga Tokarczuk laureatką Nagrody Nobla
Olga Tokarczuk otrzymała Nagrodę Nobla za 2018 rok! W uzasadnieniu Komitet wskazał „wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją prezentuje przekraczanie granic jako formę życia”. Tegoroczną nagrodę otrzymał austriacki pisarz Peter Handke.
Wokół sztuki w miejscach śmierci. Rozmowa z Profesor Haliną Taborską
„Książka Haliny Taborskiej (...) jest swoistym wykładem estetyki wyrosłej na aktach antyhuministycznego występku. Realnie rzecz ujmując – wstępem do takiej „estetyki”, w którym otrzymujemy bardzo starannie opracowany dokument rozmaitych obiektów, form materiałowo-przestrzennych, „instalacji”, murali, organizacji muzealnych i działań dokumentacyjnych. A zatem różnych istniejących w przestrzeni publicznej form pośredniczących w naszym „widzeniu” niewobrażalnej zbrodni lub form „oślepiania”, chroniącego przed desktrukcyjnym działaniem jej ponownego zobaczenia. Książka, kolekcjonując niejako owe praktyki, ukazuje ich charakter i wielość. Zgromadzony w niej materiał badawczy i akademicki warsztat czynią z niej literaturową pozycję niezbędną nie tylko w badaniach wojennych zbrodni w Europie, ale – zwłaszcza w dziedzinie kulturoznawstwa, antropologii kulturowej i historii sztuki – badaniach symbolicznej reprezentacji masowych zbrodni.” (dr hab. Jan Stanisław Wojciechowski, prof. Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie - z recenzji zamieszczonej na okładce)