Nowość wydawnicza
Poiesis doświadczenia, poiesis tożsamości
Wybuch mózgu, regres, przełom, metafora… Afazja występuje w literaturze, zwłaszcza autobiograficznej, i opracowaniach na swój temat pod różnymi pojęciami. Jest fenomenem egzystencji, który zyskał wiele reprezentacji kulturowych – nadal wydaje się jednak doświadczeniem umożliwiającym nieustanne powracanie do najważniejszych problemów bycia w świecie.
Podstawowym tematem tej książki jest tworzenie (poiesis) narracji o afazji. Mimo że opisy doświadczenia uszkodzenia mózgu stanowią jeden z najmniejszych obszarów współczesnego piśmiennictwa, zostają potraktowane jako uniwersalna narracja o konstruowaniu tożsamości, prezentująca warunki i możliwości poiesis siebie po udarze. Są one konkretnymi analizami stanu po afazji, próbą odtworzenia utraconej pamięci, próbą opracowania doświadczeń w formie autobiografii lub rodzaju poradnika, czy wreszcie próbą przedstawienia adekwatnej reprezentacji przeżycia związanego na przykład z utratą możliwości ekspresji uczuć poprzez język czy umiejętności dekodowania symboli językowych wyznaczających dynamikę codziennego życia.
Spis treści
Spis treści:
Wstęp - 3 -
Afazja, podmiot, pisanie i tekst. Prolog metodologiczny - 6 -
Rozdział 1. Afazja jako problem poznawczy – konteksty - 13 -
1. „Dysfunkcja intelektu”, czyli nowa teoria chaosu - 15 -
2. Afazja jako patologiczny stan pamięci - 18 -
3. Afazja jako patologia komunikacji - 20 -
Rozdział 2. Semiotyka doświadczenia. Przypadek Karoliny Wiktor - 25 -
1. Mindscape po przełomie. Peryfrazy doświadczenia afazji - 28 -
2. Literowanie luk codzienności i surrealne zwroty myśli – poezja wizualna Karoliny Wiktor - 37 -
3. Brakująca czcionka. Projekt semiotyki doświadczenia - 46 -
Rozdział 3. Pisanie i pamięć. Przypadek Sławomira Mrożka - 52 -
1. Afazja, autobiografia i problem pamięci - 52 -
2. Poiesis siebie. Stwarzanie poprzez pisanie - 66 -
Rozdział 4. Plastyczność, podmiot, doświadczenie. Przypadek Jill Bolte Taylor - 76 -
1. Dwa głosy, dwa dyskursy. Tła dla badań nad narracjami o afazji - 76 -
2. „Mam udar! Wow, to jest super!”– cisza, euforia, wgląd - 82 -
3. Ciało, umysł, plastyczność - 91 -
Zakończenie - 102 -
Aneks - 107 -
Rozmowa z Jill Bolte Taylor - 107 -
W pończosze istota jest… Rozmowa z Karoliną Wiktor - 110 -
Podziękowania - 132 -
Bibliografia - 133 -
Klaudia Muca – badaczka literatury, doktorantka w Katedrze Antropologii Literatury i Badań Kulturowych na Wydziale Polonistyki UJ. Przygotowuje rozprawę doktorską na temat narracji o niepełnosprawności i humanistyki zaangażowanej.
Zobacz także
Lubuska literatura osadnicza jako narracja założycielska regionu
Autor/Redaktor: Kamila Regina Gieba
Rozprawa Kamili Gieby jest pracą literaturoznawczą, poświęconą polskiej literaturze tzw. Ziemi Lubuskiej. Autorka analizuje tę literaturę zarówno w odniesieniu do regionalnej kultury literackiej, jak i na tle zjawisk społecznych, ideologii i projektów politycznych, a także życia intelektualnego i codziennego w Polsce po II wojnie światowej.
Słownictwo z zakresu górnictwa solnego XVI–XVIII wieku na tle polszczyzny ogólnej
Autor/Redaktor: Ewa Katarzyna Horyń
Autorka zebrała i przeanalizowała polską leksykę z zakresu górnictwa solnego w XVI–XVIII w. Prezentacja i opis materiału leksykalnego skoncentrowane są na przedstawieniu słownictwa, które swoją tematyką obejmuje dwie sfery – eksploatację soli i handel nią. Materiał został zgrupowany wokół dwunastu kategorii znaczeniowych istotnych dla odtworzenia leksyki związanej z tą gałęzią przemysłu.
Historia języka polskiego jako doświadczenia wspólnotowego, tom 1
Autor/Redaktor: Stanisław Borawski, Marek Kazimierz Cybulski
Historia języka polskiego jako doświadczenia wspólnotowego to dwutomowe dzieło, które powstało w ramach mecenatu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, tj. Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, jako projekt nr 0063/FNiTP/H11/80/2012 pod nazwą: Historia języka i wspólnot komunikatywnych polskich w 50. wykładach.
MALI GOŚCIE POLSKICH ROMANTYKÓW. Owady i robaki w literaturze epoki
Autor/Redaktor: Grzegorz Igliński
W monografii zaproponowano spojrzenie na twórczość kilkunastu wybranych romantyków polskich, zarówno emigracyjnych, jak i krajowych, przez pryzmat wyobrażeń zoomorficznych, to znaczy z perspektywy określeń związanych z owadami i robakami, a więc tym, co potocznie i ogólnie nazywa się „robactwem”.