Romantyzm uniwersytecki. Kulturotwórcza rola ośrodków akademickich w pierwszej połowie XIX wieku

Książkę dotyczącą relacji romantyków wobec uniwersytetu, nauki i szeroko pojętego życia akademickiego wypada uznać za oryginalny i cenny wkład w badania nad polskim romantyzmem. Jest to niewątpliwie jeden z zapoznanych wątków związanych z jego dziejami i – jak się zdaje – zapoznanych nie bez przyczyny. Po pierwsze jeszcze do niedawna myśleliśmy o romantyzmie jako formacji umocowanej w irracjonalizmie, jednoznacznie opozycyjnej wobec tego, co w najszerszym znaczeniu, uniwersyteckie. Po drugie na obrazie epoki zaważył symboliczny wymiar biografii i twórczości Mickiewicza (droga do filomatyzmu po mesjanizm, od Dziadów kowieńsko-wileńskich po drezdeńskie) oraz jej odczytania. W efekcie uniwersyteckie/intelektualne dzieje polskiego romantyzmu zostały przesłonięte przez jego dzieje uniwersyteckie/spiskowe.
Postawienie pytania o związki romantyków z akademią, co czynią autorzy niniejszej publikacji, pozwala ożywić zainteresowania kwestią nowoczesności romantyzmu (polskiego), przyjrzeć się od innej strony romantycznemu dziedzictwu, jak i początkom uniwersytetu w nowym kształcie ideowo-organizacyjnym, uniwersytetu splecionego z projektem nowoczesności, zwłaszcza z projektem państwa narodowego czy w polskim wariancie – wspólnoty narodowej bezpaństwowej, ale uwikłanej w realizującą się w wymiarze edukacji uniwersyteckiej politykę państw zaborczych.
Z recenzji prof. Michała Kuziaka