Współczesny i dawny obraz rodziny w języku

Niniejsza monografia jest ostatnią z cyklu pracą zbiorową, która powstała

dzięki współpracy Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Szczecińskiego oraz

badaczy z rożnych ośrodków naukowych i kulturalnych z całej Polski.

Publikację, podobnie jak trzy poprzednie – Współczesny i dawny obraz dziecka

w języku (2017), Współczesny i dawny obraz mężczyzny w języku (2016), Współczesny

i dawny obraz kobiety w języku, literaturze i kulturze (2015) – wyróżnia podjęta

w tomie zróżnicowana i bogata tematyka, która tym razem odzwierciedla wielość

problemów lingwistycznych dotyczących obrazu rodziny w ujęciu diachronicznym

i synchronicznym.

Autorzy 34 zróżnicowanych metodologicznie i merytorycznie artykułów prezentują

w swoich badaniach wiele aspektów językowego obrazu rodziny na przestrzeni

dziejów. Zaprezentowana w monografii szeroka ‒ synchroniczno-diachroniczna

‒ perspektywa badawcza ma służyć uzupełnieniu i wzbogaceniu badań nad

modelem i funkcją rodziny z perspektywy lingwistycznej i socjolingwistycznej.

Podstawą materiałową analizy są rozmaite teksty z dziedziny kultury: literatura

piękna, publicystyka, Internet, teksty użytkowe, słowniki, a także żywa mowa.

Monografia wpisuje się w żywy współcześnie dyskurs o roli rodziny i zmianach

jej modelu w ciągu wieków oraz wpływie tych zmian na rozmaite przestrzenie

i formy języka.