Obszary ekopoetyki

Celem konferencji jest spojrzenie na ekopoetykę jako transdyskursywną i transmedialną praktykę tekstową oraz metodę badawczą dostarczającą narzędzi opisu przekazów koncentrujących się na ukazywaniu relacji człowieka z przyrodą, w tym innymi istotami żywymi. Okoliczności sformułowania założeń ekopoetyki – pogłębiający się kryzys klimatyczny, wskazujący na destabilizujące działanie człowieka na środowisko naturalne – sytuuje ją na pograniczu humanistyki i innych nauk. Użycie ekopoetycznego instrumentarium w badaniach form tekstowych różnych dyskursów, mediów i sztuk pozwala na ujęcie różnorodnej i dynamicznej relacji człowieka ze światem natury oraz projektowanie nowych sposobów postrzegania i reprezentacji, charakterystycznych dla świadomości antropocenicznej czy podmiotowości postludzkiej.

Podczas obrad konferencyjnych chcemy poruszyć następujące zagadnienia:

– różne ujęcia ekopoetyki, podstawy teoretyczne i filozoficzne ukazujące i kształtujące rozumienie relacji człowieka wobec środowiska naturalnego;
– od myślenia egocentrycznego do ekocentrycznego: projekt humanistyki ekocentrycznej w epoce antropocenu;
– diachroniczne zmiany w reprezentowaniu przyrody i tekstowym kształtowaniu relacji człowiek-natura;
– wielodyskursywność refleksji nad wpływem człowieka na środowisko naturalne: konteksty filozoficzne, polityczne, bio-polityczne, religijne i inne;
– ekopoetyka jako strategia tworzenia i lektury tekstów różnych medialności: w literaturze, filmie, sztukach wizualnych, muzyce, nowych mediach, architekturze etc;
– sposoby mówienia różnych sztuk i dyskursów o klimacie, przyrodzie oraz człowieku jako podlegającej gatunkowej ewolucji (także w kierunku post- homo sapiens) istocie biologicznej, a także jego związkach ze środowiskiem naturalnym i innymi istotami biologicznymi;
– sztuka krytyczna, zaangażowana, interaktywna, ujawniająca nowe perspektyw poznawcze w relacjach z przyrodą;
– figury, struktury i chwyty tekstowe charakterystyczne dla ekopoetyki;
-rejestry tekstowe i gatunki (sielanka, utopia, dystopia, esej przyrodniczy i inne) charakterystyczne dla reprezentacji relacji człowieka ze środowiskiem;
– ekopoetyka w przekładzie językowym i medialnym;
– perspektywa rodzajowa tekstów literackich o przyrodzie: ekopoezja, ekoproza, ekodramat;
– figury, struktury i chwyty tekstowe charakterystyczne dla podmiotowości postludzkiej;
– poetyki zwierzęce, roślinne, nieorganiczne – sposoby reprezentacji odwołujące się do sposobów istnienia naturalnych bytów pozaludzkich;
– metafory odnoszące się do przyrody nieożywionej, organiczne, cielesne jako mechanizmy organizujące myślenie o relacjach między człowiekiem i światem;
– rola nowych mediów w konstruowaniu perspektywy posthumanistycznej;
– poetyka bioetyki – cechy reprezentacji odnoszących się do ingerencji, w szczególności na polu medycyny (także ingerowanie w proces udoskonalania człowieka jako gatunku homo sapiens) i biologii, w żywe organizmy;

– inne, niepomyślane tutaj.

Konferencja będzie odbywać się w formie zdalnej (za pomocą platformy Google Meet). Planujemy panele w różnych językach (polski, angielski, słowacki, niemiecki i inne). Nie przewidujemy opłaty konferencyjnej. Publikacja artykułów pokonferencyjnych (po uzyskaniu pozytywnych recenzji) nastąpi w numerze tematycznym punktowanego czasopisma naukowego.