Rodzina / ogólnopolska konferencja naukowa

W bardzo znanym cytacie autorstwa Lwa Tołstoja czytamy, że „wszystkie szczęśliwe rodziny są do siebie podobne, każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób”, co dowodzi choćby, jak istotną pozycję zajmowała i zajmuje rodzina zarówno w perspektywie psychologicznej, społecznej, jak i kulturowej czy ekonomicznej. Choć inne znane porzekadło mówi, że „ z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach”, nie jest to przecież regułą. Świadczy o tym wiele dzieł kultury, podejmujących tematykę rodzinną. Niebagatelny jest także zakres dziedzin naukowych, które przedmiotem swoich zainteresowań uczyniły rodzinę.

Celem konferencji będzie poszerzenie i pogłębienie refleksji nad zjawiskami społecznymi, kulturowymi, politycznymi, językowymi oraz artystycznymi kreującymi obraz rodziny dawniej i dziś.

Słowa „tradycja”, „tradycyjność” pojawiają się w rozmaitych kontekstach i konfiguracjach. Niekiedy stanowią polityczny kapitał, innym razem determinują rodzinne powiązania, jeszcze innym odnoszą się do aspektów religijnych, a także folkloru czy historii. Tradycje są zbiorowe, ale bywają też indywidualne. Dotyczą zbiorowości, przekonań, wierzeń, stanowią oparcie w trudnych momentach dziejów ludzkości, choć czasem bywają postrzegane jako relikt, przedmiot czy zjawisko, przeciw któremu należy bądź wypada protestować.

Początek i koniec to dwa najbardziej znamienne aspekty w perspektywie zbiorowej, historycznej czy doświadczeń jednostkowych. Niekiedy wydarzenia te mają charakter traumatyzujący, ale też sygnalizować mogą kwestie zgoła odmienne. Tym, co łączy początek i koniec jest nie tylko inicjalizacja i finalizacja określonych wydarzeń, przedsięwzięć, cywilizacji, kultur, istnień etc., lecz także pamięć o nich, funkcjonująca w obiegu globalnym lub tylko pamięci indywidualnej. Pamięć zresztą pozostaje – zwłaszcza, jak się wydaje, w dobie postprawdy – gwarantem tożsamościowej prawomocności świadectwa, także dziennikarskiego i reporterskiego, stającego przed niełatwym wyborem między sumiennym świadczeniem o zastanych faktach a potrzebą ich fikcjonalizacji dla potrzeb czytelniczych. Pamięć o początku i końcu jest wreszcie także i miejscem, stwarzającym przestrzeń do spotkań różnych czasów, różnych etnosów, różnych doświadczeń i różnych tożsamości.