Lubuska literatura osadnicza z lat 1945-1989 na tle pisarstwa założycielskiego tzw. Ziem Odzyskanych

Ceiem teoretycznoliterackim badań było określenie cech dystynktywnych analizowanej literatury. Towarzyszył temu cel analityczno-interpretacyjny: wskazanie i wyjaśnienie fiinkcjonalizacji elementów tradycji literackiej, wykorzystywanych w prozie lubuskiej z lat 1945-1989 na użytek powojennej polityki miejsca. Występujące w osadniczej literaturze nawiązania do tradycji miały służyć konstruowaniu narracji założycielskiej dopiero tworzącego się społeczeństwa. Powtarzalność takich motywów, jak Arkadia, Ziemia Obiecana, Itaka, wspomagały wytwarzanie ideologicznej konstrukcji Ziemi Lubuskiej jako mitycznej krainy szczęśliwości. Badania zmierzały ponadto do realizacji celu komparatystycznego: porównania literatury osadniczej Ziemi Lubuskiej z literaturą osadniczą tzw. Ziem Odzyskanych. Zestawiono także twórczość z lat 1945-1989 z beletrystyką potransformacyjną podejmującą temat przesiedleń.

Procedury interpretacyjne obejmują przede wszystkim materiał źródłowy, jakim jest literatura osadnicza Ziemi Lubuskiej (m.in. utwory Natalii Bukowieckiej-Kruszony. Ireny Dowgielcwicz, Zdzisława Morawskiego. Janusza Olczaka, Eugeniusza Paukszty, Alfreda Siateckiego, Zygmunta Traszki). Podstawę metodologiczną stanowią koncepcje i orientacje badawcze funkcjonujące w ramach zwrotu przestrzennego w badaniach literackich, a wśród nich głównie nowy regionalizm.