Milczenie i nieobecność. Figury podmiotowości w twórczości Samuela Becketta

Główne odniesienia teoretyczne stanowią filozofia Theodora W. Adorno oraz Maurice`a Blanchota. Pierwszy z myślicieli pozwolił zobaczyć te utwory w perspektywie dialektycznego procesu wydobywania przeciwieństw, jaki zachodzi w relacji pomiędzy świadomością i literaturą jako dziełem sztuki oraz przez prymat epistemologicznie zorientowanej zasady krytycznej, drugi – odnaleźć w nich mało ortodoksyjną ontologię. U obydwu autorów pojawiał się ten sam podstawowy wątek negatywności, który zbliżył ich do autora „Jak jest”. Te dwie perspektywy, którymi pragnąłem się posłużyć jako modalnymi ramami mojego wywodu, stały się okazją do tego, ażeby spróbować uchwycić podstawowe dla mnie kategorie milczenia i nieobecności, emblamatycznie określające pisarstwo Samuela Becketta.